حاج «احمد افشار» صاحب «چای احمد» درگذشت

حاج احمد افشار، صاحب «چای احمد» و یکی از افراد خیر ایرانی درگذشت. افشار که دزفولی بود، بیمارستان‌ها، مدارس، موسسات خیریه در ایران و سایر کشورهای دنیا مثل هندوستان، سیری لانکا، چچن و دیگر نقاط از خود به جا گذاشته است. 

کمتر ایرانی یافت می شود که اسم چای احمد را نشینده باشد. در منزل اکثر ایرانی‌ها چای احمد یافت می‌شود بدون آنکه بدانند صاحب آن کیست. دیروز حاج احمد افشار صاحب چای احمد که یکی از نادر خیرین ایرانی اهل دزفول است به قله ابدیت پیوست. در بین دزفولی ها و بسیاری از ایرانیان معروفیت ایشان نه بخاطر چایش که بخاطر انجام کارهای بشردوستانه اش بود. هیچ دزفولی نیست که از بیمارستان افشار که او بنیادش نهاده بود بهره مند نشده باشد. زمانی که در شهر دزفول تنها یک شیر و خورشید(حلال احمر) با حداقل امکاناتی که عمدتاً جوابگوی نیازهای درمانی بهداشتی شهر بزرگی چون دزفول و اطرافش نبود، وجود داشت، او اقدام به تاسیس اولین بیمارستان مجهز در این شهر کرد. بعلاوه یادآوری می شود که بیمارستان جندی شاپور در دوران شاه در اهواز توسط خاندان افشار مرمت شد و مبدل به آن بیمارستان معروف جندی شاپور گشت که افتخار خوزستان و ایران گردید. قبل از آن بیمارستان جندی شاپور در اهواز علیرغم سابقه تاریخی اش یک بیمارستان کوچکی با امکانات محدود بود و در ضمن بیمارستان شماره ۲ جندی شاپور در منطقه گلستان اهواز با یاری حاج احمد افشار و خانواده اش پی ریزی و ساخته شد

در اهواز و دزفول هیچ نیازمندی به در خانه آنان نرفت که نا امید برگردد. به بسیاری از محصلین ندار پول می‌داد تا به ادامه تحصیل بپردازند. در ایام عید نوروز برای اکثر محصلین غیر مرفه مدارس لباس نو تدارک می‌دید و بین آنان بخش می کرد. حاج احمد فشار و خانواده‌اش خدمات عدیده ای به نوع بشر کرده‌اند. آن مرحوم تنها بنیانگذار بیمارستانی در دزفول و اهواز نبوده است. ساخت بیمارستانها، مدارس، موسسات خیریه در ایران و سایر کشورهای دنیا مثل هندوستان، سریلانکا، چچن و …….  اعمالی هستند که باعث شده‌اند آنان بتوانند در قلوب بسیاری از مردم جهان جای بگیرند و آنان را شاد کنند.

در دورانی که بی توجهی به انسانیت و انسانها و مسائل اخلاقی به سطح نازلی سقوط کرده است و بسیاری نظاره گر مرگ انسانیت شده اند، شادروان حاج احمد با اقدامات خیرخواهانه خود بذر انساینت می پاشید تا به انسانیت جان و شادابی دهد. او با کمک کردن به دردمندان و در آغوش گرفتن بی پناهان با دستان پر مهرش  هیچگاه احسان و نیکی خود ر ا آلوده به منت نمی کرد. وقتی یکی از تلویزیون های ایرانی تماس گرفته بود تا از او مستندی بسازد، در پاسخ گفت: “حاضرم بشرطی که فیلمم را بعد از مرگم نشان دهند.»

نظر یک وبلاگ نویس نیز این مورد جالب است

تا وقتی فرد زنده است سراغی از او نمی گیریم،همینکه جان به جان آفرین تسلیم کرد یا در مدح فرد می نویسیم یا به ذم او حالا حکایت درگذشت زنده یاد حاج احمد افشار،خیر دزفولی و صاحب چای احمد ه که تیتر اول سایت ها و وبلاگ ها شده من که نزدیک ده ساله از اینترنت استفاده می کنم و قبل از اون یعنی از کلاس چهارم ابتدایی مجله،روزنامه و ……. در دسترسم بود تا به امروز نام این خدابیامرز را نشنیده بودم چه رسد به اینکه از کارهای خیرش اطلاع داشته باشم که اگر خیر بود باید بپذیریم همه مون در این خصوص کم کاری کردیم و متاسفانه الان که این فرد خیر ” خدا رحمتش کنه ” فوت کرده همه در حال اطلاع رسانی اینکه وقتی حاج احمد زنده بود چه کارها که برای مردم دزفول و خوزستان انجام نداد. فایده اش چیه؟ گرچه افراد خیر دنبال به به و چه چه کسی نیستند اما ما ایرانی ها باید یاد بگیریم که در وحله ی اول مرده پرست نباشیم و زمانی که شخص زنده است ازش یادی کنیم.