عشق محکوم شد. قاضی او را به تبعید محکوم کرد. تبعید به دورترین نق

عشق محکوم شد. قاضی او را به تبعید محکوم کرد. تبعید به دورترین نقطۀ مغز، یعنی: فراموشی.

عشق، جز گریه و غرور از خودش بودن، چیز دیگری برای دفاع نداشت. زیرا میدانست که حرفش را کسی نمیفهمد.

قلب، وکیل مدافع عشق بود. او به دفاع از عشق پرداخت. قلب اعضای بدن را به شهادت گرفت و رو به آنان گفت: (( ای 

چشمها، آیا این شما نبودید که هماره مشتاق دیدن یار بودید؟ و شما ای گوشها، آیا این شما نبودید که هر آن، در 

آرزوی شنیدن صدایش بودید؟ و شما ای پاها، همیشه آمادۀ رفتن به سوی او بودید؟ حالا چرا این چنین با او 

مخالفید؟))

همه اعضاء، روشونو برگردوندن و به نشانۀ اعتراض، جلسه را ترک کردند. تنها عقل و قلب در جلسۀ محاکمه باقی

ماندند.

عقل گفت: قلب، دیدی؟ همه از عشق بیزارند. ولی من متحیرم که با وجودی که عشق، بیش از همه تو را آزرده، چرا

هنوز ازش حمایت میکنی و از او طرفداری می کنی؟

قلب نالید که من بدون وجود عشق، هرگز نخواهم بود و تنها تکه گوشتی هستم که هر ثانیه کار ثانیۀ قبل را تکرار 

میکنه. فقط با عشق میتونم یک قلب واقعی باشم. پس من همیشه از عشق، حمایت می کنم حتی اگر نابود بشم.